Nigdy nie prosiła o więcej, niż mógł udźwignąć. Wtem, gdy tylko wzięła taśmę do ręki, Noah otworzył usta. Atmosfera się zmieniła.
To nie było otwarcie, które wiązałoby się z ziewnięciem czy kaszlem. Jej usta rozchyliły się celowo i wydobyło się z nich słowo, twarde, chrapliwe, ledwo sformułowane. Rosa.
Z początku Rosa myślała, że sobie to wyobraża, ale kiedy podniosła wzrok, jej usta znów się poruszyły, teraz ciszej, ledwo słyszalnie. Rosa. Dwie sylaby.
Pierwsze imię, jakie wypowiedział od trzech lat. Żadnego dźwięku. Żadnego szeptu.
Imię. Jej. Rosa sapnęła.
Jej ciało drżało. Nieświadomie upuściła kasetę. Edward cofnął się i uderzył ramieniem o framugę drzwi.
Nie spodziewał się takiego hałasu. Nie dzisiaj. Nigdy, szczerze mówiąc.
To słowo rezonowało w niej, głośniej niż cokolwiek, co słyszała od lat. Jej syn, jej nieosiągalny, niedostępny syn, przemówił. Ale tata nie.
Nie, tak. Nawet mama, powiedziała Rosa. Produkty wspomagające regenerację po porodzie.
Reakcja Edwarda była natychmiastowa. Podbiegł, szeroko otwierając oczy i padł na kolana obok wózka inwalidzkiego, z bijącym sercem. „Noah” – wyszeptał.
Powiedz to jeszcze raz. Powiedz „Tato”. Czy potrafisz powiedzieć „Tato”? Objął policzki chłopca dłońmi i próbował nawiązać z nim kontakt wzrokowy.
Ale wzrok Noaha przesunął się, nie z obojętności, lecz niemal z oporu. Lekkie dreszcze. Powrót ciszy.
Edward nalegał ponownie, a jego głos się łamał. „Proszę, synu. Spróbuj”.
Spróbuj dla mnie.” Ale błysk w oczach Noaha, kiedy wypowiedział imię Rosy, już zgasł. Odwrócił się do Rosy, po czym spojrzał w dół, a jego ciało schowało się w znajomej zbroi milczenia.
Edward poczuł w piersi, jak ta chwila otworzyła się, a potem opadła niczym fala przypływu, zbyt chętna, by dotrzeć do brzegu. Prosił o zbyt wiele, zbyt szybko. Rosa delikatnie położyła dłoń na ramieniu Edwarda, nie po to, by go zbesztać, ale by go utwierdzić.
Mówiła cicho, stanowczo, ale z nutą intuicji. „Próbujesz go uzdrowić” – powiedziała, wpatrując się w Noaha. „On po prostu potrzebuje, żebyś coś poczuł”.
Edward zamrugał, zaskoczony jasnością jej słów. Spojrzał na nią, szukając osądu, ale go nie znalazł. Jedynie zrozumienie.
Nie powiedziała tego z litości. To było zaproszenie, a może nawet prośba, żeby przestać patrzeć i zacząć obserwować. Otworzyła usta i zamknęła je, jej palce wciąż lekko spoczywały na dłoni Noaha.
Rosa spojrzała na chłopca, którego wzrok wrócił na ziemię, ale jego palce drżały, co świadczyło o tym, że nie zatrzymał się całkowicie. „Dałeś mu powód do rozmowy” – wyszeptał ochryple Edward. „Nie mnie”.
Rosa spojrzała na niego ponownie, z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Odezwał się, bo czuł się bezpiecznie, niewidzialnie, pewnie. Edward powoli skinął głową, ale to jeszcze nie było potwierdzeniem.
To był początek zrozumienia. Uczucia o wiele bardziej nieprzyjemnego niż ignorancja. Jego głos był niski.
„Ale dlaczego ty?” – przerwał. „Bo nie potrzebowałem, żeby mi cokolwiek udowadniał”. Reszta dnia minęła niemal w milczeniu.
Rosa wróciła do swoich obowiązków, jakby nic się nie stało, mimo że ręce lekko jej drżały, gdy nalewała wodę z mopa do wiadra. Edward został w pokoju Noaha dłużej niż zwykle, siedząc obok niego, nie zadając pytań ani nie wydając poleceń. Po prostu tam był.
Ciąg dalszy na następnej stronie:
