Wyjątkowo. Obecność. Bez presji.
Carla przedstawiła się raz, spojrzała na Rosę szeroko otwartymi oczami i nic nie powiedziała. Nikt nie wiedział, co o tym myśleć. Nie było żadnego protokołu, ale coś się zmieniło.
Cisza, która kiedyś wypełniała strych niczym mgła, przerodziła się w napięcie, nie strach, lecz oczekiwanie. Jakby coś miało się wydarzyć. Rosa nie wspomniała słowa, które wypowiedział Noah.
Nikomu o tym nie powiedziała. Nie czuła się na siłach, żeby się tym dzielić. To było święte.
Ale tego wieczoru, po wyjściu personelu i przygaszeniu świateł, Edward stał samotnie na korytarzu, po czym cicho wszedł do swojego pokoju. Zatrzymał się przed dużą komodą, trzymając ręce na uchwycie górnej szuflady i oddychając powoli. Otworzył szufladę i wyjął zdjęcie, którego nie dotykał od lat.
Krawędzie były lekko podwinięte, rozjaśnione na tyle, żeby zmiękczyć obraz. Edward i Lillian tańczyli, ona z upiętymi włosami, a on z luźnym krawatem. Ona się śmiała.
Pamiętał tę chwilę. Tańczyli w salonie tej nocy, kiedy dowiedzieli się o narodzinach Noego. Prywatna uroczystość, pełna śmiechu, strachu i marzeń, których jeszcze nie rozumieli.
Odwrócił zdjęcie i zobaczył to. Jego pismo. Lekko rozmazane, ale wciąż wyraźne.
Naucz go tańczyć, nawet gdy go nie ma. Edward usiadł na łóżku, a zdjęcie trzęsło mu się w dłoniach. Zapomniał tych słów.
Nie dlatego, że nie były silne, ale dlatego, że były zbyt bolesne. Latami próbował odbudować ciało Noaha, naprawiając to, co zepsuł wypadek. Ale ani razu nie próbował nauczyć go tańca.
Nie wierzył w to. Aż do teraz. Aż do niej.
Aż do Rosy. Noah wypowiedział imię. Nie byle jakie imię.
Rosa. I w tym momencie coś go szarpnęło. Jego usta z trudem wymawiały sylaby.
Sposób, w jaki dźwięk załamał się z powodu braku użycia. Sposób, w jaki kurczowo trzymała się nadziei. To ją złamało.
Potem płakała, sama. Nawet nie Noah. Ale sama, w ciszy klatki schodowej, gdzie nikt nie widziałby jej upadku.
Nie dlatego, że była smutna, ale dlatego, że to oznaczało, że dotarła do niego. Głęboko. Bez wątpienia.
Tego wieczoru, zbierając swoje rzeczy do wyjścia, Rosa nie ociągała się. Nie zatrzymała się, by jak zwykle spojrzeć na miasto. Po prostu skinęła głową Carli, uśmiechnęła się blado do windziarza i odeszła w noc, a głos Noaha wciąż rozbrzmiewał w jej duszy.
Tylko jedno słowo. Rosa. I gdzieś głęboko na strychu Edward siedział w ciemności ze zdjęciem w dłoni, przypominając sobie obietnicę i w końcu zaczynając czuć.
Magazyn nie był ruszany od lat. Niewłaściwie. Co jakiś czas pracownicy przychodzili, żeby wyjąć sezonowe przedmioty lub akta, które Edward chciał zachować, na wszelki wypadek.
Ale nikt tak naprawdę się tym nie zajął. Nieumyślnie. Rosa zajęła się tym tego ranka, nie z obowiązku, ale z instynktu.
Nie planowała gruntownego sprzątania. Coś ją do niego po prostu przyciągnęło. Może to zdjęcie, które Edward zaczął trzymać na biurku.
Być może to sposób, w jaki Noah podążał za nią, nie tylko wzrokiem, ale także lekkim skinieniem głowy. W domu zachodziły zmiany, a Rosa, choć wielu nadal postrzegało ją jako gospodynię, stała się kimś więcej: milczącą strażniczką tego, co powoli się goiło. Gdy przesuwała stos nieużywanych pudeł z napisem „Fort Lillian”, mała szuflada na dole antycznej szafki zaskrzypiała.
W środku znajdował się tylko kurz i jedna zaklejona koperta, pożółkła na rogach i z nienaruszoną klapką. Na przedniej stronie, nieusuwalny napis, niewyraźnym atramentem, widniał napisany kobiecą ręką, adresowany do Edwarda Granta: „tylko jeśli zapomni, jak czuć”. Rosa zamarła, z dłonią tuż nad kartką papieru, a jej pierś była ściśnięta czymś aż nazbyt znajomym.
Nie otworzyła go. Nie otworzy. Ale trzymała go jeszcze długo, zanim wyszła ze składziku, stawiając cięższy krok niż wtedy, gdy do niego weszła.
Nie prosiła nikogo o pozwolenie, nie z arogancji, ale z pewności siebie. To nie było coś, z czym Edward mógłby sobie poradzić z jej pomocą ani co mógłby odłożyć do skrzynki odbiorczej z etykietą „Ważne”. To było co innego.
Czekała, aż w domu ucichnie, Noah zaśnie, a Carla zaparzy herbatę w kuchni. Edward wrócił późno z posiedzenia zarządu i siedział w swoim słabo oświetlonym biurze, przeglądając tę samą stronę dokumentu, którego nie skończył od pół godziny. W drzwiach pojawiła się Rosa z kopertą w dłoni.
Nie odezwała się, dopóki nie podniósł wzroku. „Znalazłam coś” – powiedziała po prostu. Edward uniósł brew, przygotowując się na logistyczne utrudnienie, ale wtedy zobaczył kopertę i pismo.
Jego twarz zmieniła się natychmiast, czas między nimi stanął w miejscu. „Gdzie?” zapytał głuchym głosem. „W magazynie”.
Za szufladą z napisem „Osobiste” – odpowiedziała Rosa. Koperta była zapieczętowana. Edward drżącą ręką wziął kopertę.
Stała tam przez dłuższą chwilę. Kiedy otworzyła drzwi, zaparło jej dech w piersiach. Rosa miała już wyjść, ale zatrzymał ją głos.
Zostań. Zatrzymała się w drzwiach i powoli weszła, gdy on rozkładał list. Jego wzrok raz po raz przeszukiwał stronę, a wyraz jego twarzy łamał się z każdym pociągnięciem.
Rosa milczała. Czekała – nie na wyjaśnienia, nie na pozwolenie, tylko na niego. Głos Edwarda był ledwie szeptem, kiedy w końcu się odezwał.
Napisała to trzy dni przed wypadkiem. Zamrugał i przeczytał na głos, jego głos był stłumiony, ale wystarczająco mocny, by przekazać słowa. Jeśli to czytasz, zapomniałeś, co czujesz, albo może zakopałeś to zbyt głęboko.
Edwardzie, nie próbuj go leczyć. On nie potrzebuje rozwiązań. On potrzebuje kogoś, kto wierzy, że on wciąż tam jest, nawet jeśli nie może chodzić, nawet jeśli nie może mówić.
Ciąg dalszy na następnej stronie:
