Wiedziała, że nie powinna się o to spierać, i wiedziała też, że próba tego oznaczałaby ignorowanie prawdy. Zamiast tego powiedziała: „Tańczyłam, bo chciałam go rozśmieszyć, bo nikt inny tego nie robił”. Zabrzmiało to bardziej szorstko, niż prawdopodobnie zamierzała. Pięści Edwarda zacisnęły się na jej gardle, aż wyschło.
„Przekroczył pan pewną granicę” – zgodziła się raz. „Być może, ale zrobiłabym to jeszcze raz. Żył pan, panie Grant, choćby przez chwilę”. Słowa zawisły między nimi, surowe, niepodważalne.
Miał ją zwolnić. Czuł głęboką potrzebę przywrócenia porządku, kontroli, iluzji, że systemy, które wprowadził, chronią tych, których kocha. Ale coś w ostatnim zdaniu Rosy utkwiło mu w pamięci.
Żył. Edward nie powiedział ani słowa i usiadł z powrotem, żegnając ją lekkim skinieniem. Rosa skinęła głową po raz ostatni i odeszła.
Znów sam, Edward wpatrywał się w okno, a jego odbicie odbijało się w szybie. Nie czuł się zwycięzcą. Wręcz przeciwnie, czuł się bezradny.
Miał nadzieję przełamać dziwny wpływ, jaki wzbudziła Rosa. Zamiast tego, stanął twarzą w twarz z pustką, w której kiedyś panowała pewność. Jej słowa brzmiały nie buntem ani sentymentalizmem, lecz prawdą.
A najbardziej wkurzało ją to, że nie błagała go, żeby został, nie broniła go. Po prostu powiedziała mu, co widzi w Noah, czego nie widział od lat. Jakby przemówiła prosto do rany, która wciąż krwawiła, pod wszystkimi warstwami skuteczności i logiki.
Tej nocy Edward nalał sobie szklankę whisky, ale jej nie wypił. Usiadł na skraju łóżka, wpatrując się w podłogę. Muzyka, którą puściła Rosa… nawet jej nie rozpoznał, ale rytm dotrzymywał mu kroku. Najlepsze oferty na słuchawki
Delikatny, znajomy rytm, jak oddech, gdyby dało się go ułożyć w choreografię. Próbował sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz słyszał w tym domu muzykę, która nie była związana z zaleceniem terapeuty lub próbą stymulacji. I wtedy sobie przypomniał.
Ona. Lillian. Jego żona.
Uwielbiała tańczyć. Nie zawodowo, ale swobodnie. Boso w kuchni, trzymając Noaha w ramionach, gdy ledwo chodził, nucąc melodie znane tylko jej. Najlepsze oferty słuchawek.
Edward tańczył z nią kiedyś, w salonie, tuż po tym, jak Noah postawił pierwsze kroki. Czuł się jednocześnie absurdalnie i lekko. To było przed wypadkiem, przed wózkami inwalidzkimi i ciszą.
Od tamtej pory nie tańczył. Nie pozwalała mu. Ale tego wieczoru, w ciszy swojego pokoju, złapał się na tym, że lekko się kołysze na krześle, niemal tańczy, niemal nieruchomo.
Ciąg dalszy na następnej stronie:
