Chwila ciszy.
„Nie poddam się” – powiedziała. „Nie z twojego powodu, ale dlatego, że ona mnie potrzebuje”.
„Mam nadzieję, że zostaniesz” – powiedział. „Dla niej
”. „Dla niej” – powtórzyła Maya.
Ale w jego wnętrzu coś się poluzowało. Coś, co uważał za zamknięte na zawsze. Nie ufał mu. Ale Lily tak. I na razie to wystarczyło.
Następnego ranka Maya Williams przemknęła przez dom niczym cień. Stół w jadalni lśnił, wypolerowany do perfekcji. W powietrzu unosił się aromat świeżo zaparzonej kawy.
Ale ani Nathaniel Blake, ani pani Delaney nie odezwali się ani słowem, gdy Maya przeszła obok, trzymając w ramionach złożony koc.
„Dzień dobry” – powiedziała spokojnie, patrząc prosto przed siebie.
Pani Delaney sztywno skinęła głową. Nathaniel podniósł wzrok znad tabletu, zacisnął szczękę, ale nic nie powiedział. Nie miało to znaczenia.
Maya nie spodziewała się życzliwości. Nie po to tam była. Była tam dla dziecka.
